13 maart 2020. De verjaardag van mijn intussen overleden grootmoeder. Een vrijdag. Een dag waarop ik samen met enkele collega’s meeging naar het kabinet van minister Somers om te kijken wat dat coronavirus zou betekenen voor de dienstverlening van de Vlaamse overheid en de lokale besturen. Ik was eerder toevallig in het centrum van de bedrijvigheid beland. Toevallig meegegaan met 2 collega’s om even de sfeer op te snuiven. Het draaide ietwat anders uit. Misschien bestaat toeval niet?
Voor ik het goed en wel besefte, maakte ik deel uit van het COVID-19 crisisteam van de Vlaamse overheid. Een virtueel team. Een team waar mensen elkaar wel ergens van kenden, maar nog nooit in deze samenstelling hadden samengewerkt. We hebben samen bergen werk verzet. We hebben gevloekt. We hebben gejuicht. We hebben geweend. Oh ja, elk van ons is zichzelf wel één of meerdere keren tegengekomen. En het mocht gewoon gebeuren.
Onze eerste taak was om een nieuwsbrief op te stellen om te zorgen dat de Vlaamse overheid en de lokale besturen geïnformeerd werden. Het was zoeken en graven naar informatie. Netwerken. Bellen. Internet afschuimen. Een zotte situatie als ik er een jaar later naar terugkijk. Maar bovenal hebben we ons gezond boerenverstand laten zegevieren. Die nieuwsbrief kwam er en werd de eerste in een reeks van velen. Het proces werd in het begin elke dag bijgestuurd. We slaagden er in om vanaf dag 4 op afstand van elkaar en dus van thuis uit te werken. Gelukkig zijn we bij de Vlaamse overheid goed uitgerust en konden we meteen aan de slag. Maar ondanks de technologische ondersteuning was het inhoudelijk niet evident. Iedereen zat verspreid in het Vlaamse land. De ene call na de andere. De ene mail na de andere stroomde binnen. 1000den vragen. Te weinig antwoorden.
En toch slaagden we erin te doen wat we moesten doen. We haalden extra mensen aan boord. We organiseerden regelmatig overleg. We stelden actielijsten op. Eén voor één werd alles afgewerkt. We kregen stilaan een systeem. En toch, toch bleef het schakelen, elke keer weer. Telkens we dachten dat het begon te draaien, was er wel een nieuwe uitdaging, een nieuwe maatregel, een andere situatie. Wendbaarheid was de enige manier om het allemaal rond te krijgen.
En ik? Ik voelde me als een vis in het water. Iets nieuw uit de grond stampen. Een werking die op papier uitgetekend was voor het eerst helemaal in realiteit uitrollen. Een helse klus, een immense uitdaging, maar een ongelooflijk boeiende periode. Managen, schakelen, oplossingen zoeken voor ogenschijnlijk onoplosbare situaties, me empathisch opstellen. Alles kon ik aan bod laten komen.
Ik was bij momenten moe. Ik werkte dag en nacht. En ik was ook nog altijd mama van mijn 3 kornuiten. Ze zaten naast mij hun taken te maken in de periode van totale lockdown en afstandsonderwijs. Maaltafels verbeteren tijdens meetings was de normaalste zaak van de wereld. Franse les geven tussen het werk door. Het kon allemaal.
Ondanks de zotte combinatie van werken en lesgeven, van met 5 thuis op een kluitje zitten, was het een zalige periode. Ja, je leest het goed: een zalige periode. Ik heb de kans gehad om mijn kinderen op een heel andere manier te leren kennen dan wanneer corona er niet zou geweest zijn. Ik leerde door en met hen mijn en hun sterktes en valkuilen ontdekken. We leefden op een ander tempo. Iedereen zocht en vond zijn/haar ritme. We herademden op één of andere manier. We waren op elkaar aangewezen, met of zonder wc-papier. 😊 En ja, er waren ook dingen die we misten, maar waar wij van geproefd hebben, nemen ze ons nooit meer af en blijft hopelijk voor altijd een beetje hangen. Al hebben we daar zelf een belangrijk aandeel in.
Het was ook de periode waar ik de kans kreeg om van job te veranderen. Van het ene ondersteunende agentschap (Agentschap Overheidspersoneel) naar het andere (Het Facilitair Bedrijf). Van HR naar vastgoed, overheidsopdrachten en documentbeheer. Een wereld van verschil en tegelijkertijd zo gelijkaardig. Het was het moment om de sprong te wagen. Mijn vleugels uit te slaan en een nieuwe uitdaging tegemoet te vliegen.
In tijden van maximaal thuiswerk van job veranderen, is geen evident verhaal. Ik was gelukkig vertrouwd met de Vlaamse overheid. Ik kende al enkele collega’s. Ik was assertief genoeg om mijn telefoon te nemen en mensen te bestoken met mijn vragen. En bovenal, ik ben goed onthaald en opgevangen. Veel mensen die me wegwijs gemaakt hebben en die begrip hadden voor de situatie. Ik had het geluk een aantal transversale projecten te mogen trekken waardoor ik met veel mensen en lagen van de organisatie kennis heb kunnen maken. Waardoor je die broodnodige verbinding vindt als je deel uitmaakt van een organisatie.
Zowel mijn periode bij het crisiscentrum van de Vlaamse overheid als mijn overstap naar Het Facilitair Bedrijf hebben gemaakt dat ik begon te herleven en mezelf volledig terug vond. Het heeft ertoe geleid dat ik terug begon te dromen en verder keek dan hier en nu. En het heeft er zelfs toe geleid dat ik nog een extra sprong durfde wagen. Een gewaagde sprong: die van het zelfstandigenbestaan. In april 2021 schreef ik me in als zelfstandige in bijberoep. Wat ooit begon met een klein zinnetje in een vriendenboek ‘Wat wil je later worden? Juffrouw’ zou nu tot leven komen. Ik heb me ingeschreven voor een opleiding ‘kinder- en jongerencoach’ die ik dit najaar zal volgen. Ik wil me inzetten met en voor kinderen en jongeren. Omdat ze sterker in hun schoenen zouden staan. Omdat ze verdienen hun talenten te ontdekken. Omdat ze mogen ontdekken wie ze zijn. Omdat ze mogen zijn wie ze zijn.
Dus ja, corona gaf me vleugels. Omdat ik gespaard ben gebleven van het virus. Omdat het virus een context creëerde die me deed herademen, die me toeliet mijn sterktes optimaal in te zetten. Omdat ik de kansen benut heb die zich voordeden en op die manier mijn vleugels kon uitslaan. Heerlijk!
Dus als jij de kans krijgt, sla dan ook je vleugels uit. Omarm de kansen die je krijgt, zelfs al lijkt het allemaal niet evident. Benut opportuniteiten, ook al denk je dat de tijd er misschien nog niet rijp voor is. Durf ervoor te gaan, ook al heb je twijfels. Het valt wel in de plooi.