Daar zat ik op een maandagochtend in oktober 2019. Ineengedoken. In een hoekje in de living. Kapot. Leeg. Ik kon alleen maar wenen. Liters tranen zijn er uit mij gevloeid. Nooit gedacht dat er zoveel water ineens uit een mens kon komen. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld als toen. Jaren heb ik ervoor gevreesd te belanden waar ik nu zat. Ik heb een echtgenoot die een burn-out gehad heeft. Ik kende de symptomen. Mijn huisarts had al vaak gewaarschuwd dat ik moest opletten. Mijn mama had ook al gezegd dat ik voorzichtig moest zijn en niet teveel hooi op mijn vork moest nemen. Menig leidinggevende had ook al aangegeven dat ik aan een (te) hoog tempo leefde en moest leren loslaten (daar is dat lelijke woord weer).
Ik had het al een tijdje voelen aankomen en was in augustus begonnen met loopbaancoaching. De veilige route noem ik het altijd. Een beetje zoeken waar je professioneel op botst en waar je toekomst ligt. Mijn coach had me gewaarschuwd en gezegd dat er mogelijks meer onder zat. Maar ze wou het proberen. Ze had genoeg ervaring om het een kans te geven. Zo gezegd, zo gedaan. Heel mijn leven werd uitgespit (zo simpel was het precies toch niet). Ik moest een tijdlijn maken, mijn waarden zoeken, mijn hoogtepunten en dalen bovenhalen, mijn droom in een moodboard zetten. Mijn droom? ‘Rita, ik heb geen droom’. Heel confronterend. De enige droom die ik op dat moment kon bedenken was dat ik rust wou. Rust in mijn hoofd, rust in mijn lichaam. Rust thuis, rust in mijn job. Rust overal. Er was geen plaats voor dromen. Overleven was het enige doel. En toch was ik overtuigd dat loopbaancoaching me zou helpen.
En dat deed het eigenlijk ook wel. Ik heb samen met Rita mijn talenten in kaart gebracht. Dat waren er wel wat en stelselmatig kwam er ook reliëf in: zinzoeker, bezige bij, nieuwfreak (zie vorige blog), planmaker, meetrekker, ideeënfontein en uitblinker als ik dat wel. Een heel mooi palet.
Rita suggereerde om ook eens met een perfectionismecoach rond de tafel te zitten. Het stond ergens nog op mijn to do lijst, maar ik heb het pas effectief opgenomen toen het licht uitging in oktober 2019. Na 3 dagen in zak en as te zitten, heb ik me voorgenomen dat ik tijdens mijn afwezigheidsperiode op het werk minstens 1 keer met mijn nieuwe coach zou afspreken. Het moest. Alle alarmsignalen gingen af. Alle controlelampjes kleurden rood.
Zo ontmoette ik Ilse. Tijdens het eerste gesprek lag de bal vooral in mijn kamp. Ik moest vertellen. Ilse moest een idee hebben van mijn pad. We hadden meteen een klik wat cruciaal is voor een coachingstraject. Je legt er immers je ziel bloot.
Ik ben uiteindelijk een dikke 2 weken thuis gebleven. 2 weken lang heb ik me elke dag gedwongen op te staan, elke dag een beetje structuur aanbrengen. Een beetje nadenken, maar niet teveel. Ik had geluk dat ik in de jaren voordien al wel op mezelf een denkproces had doorgemaakt. Veel artikels, blogs, boeken, … later gaf het me toch nog een beetje moed om niet bij de pakken te blijven zitten.
Stap voor stap en door middel van de OCP-methodiek (een vorm van trance) kwamen veel zaken naar boven. Stilaan voelde ik mijn ratio en emo terug in balans komen. Na 2 weken wilde ik opnieuw aan de slag. Ik moest mijn actieplan in praktijk kunnen testen (nog iets uit de agile methodologie). Met Rita had ik afgesproken dat ik met mijn baas zou gaan praten. Met Ilse was de afspraak dat ik meer over mijn emotionele kant zou waken. Ik had minstens op korte termijn een missie. Andere dromen zouden daarna wel weer volgen.
***
Ik kan er nu makkelijk over vertellen. Bijna 2 jaar geleden, toen ik erdoor ging, heb ik veel tranen gelaten. Tranen van onrust, onmacht, eenzaamheid, falen, …. Er waren weinig tot geen mensen die wisten door welke hel ik ging. Ja, het was emotioneel echt een uitputtende periode. Misschien niet zo slim om er niet over te spreken op dat moment. Ach ja, achteraf makkelijk gezegd. Het viel me nadien ook op hoe weinig mensen een (aankomende) burn-out herkennen. Veel mensen grijpen terug naar oplossingen, naar hulpmiddelen die zouden kunnen helpen, geven aan wat je allemaal hebt mis gedaan of wat je ‘eigenlijk wel anders en beter zou kunnen doen’. Ongetwijfeld allemaal goed bedoeld, maar ik kwam er geen meter mee verder op dat moment.
De loopbaancoaching heeft aangetoond dat ik floreer in een rol als projectleider en in een vliegende brigade. De combinatie met de perfectionismecoaching leidde ertoe dat veel puzzelstukjes bijeen kwamen. Het was nog geen afgewerkte puzzel (in zoverre dat al het doel was, natuurlijk), maar het werd wel duidelijker. Het gaf tenminste al wat innerlijke rust.
Dat ik er nog niet helemaal was, bleek tijdens de perfectionismecoaching. Ik had veel trekjes van een perfectionist (groot verantwoordelijkheidsgevoel, teveel pleasen), maar het viel er ook weer niet helemaal mee samen. Typisch. Ik pas nooit helemaal in een plaatje. Ik ben hoogsensitief en ook daar heb ik een apart profiel. Ik ben perfectionist en tegelijkertijd niet helemaal. Altijd is er wel ergens iets dat niet klopt. Beetje frustrerend, maar het was voor mij het signaal om te blijven graven en zoeken. Om te blijven spitten en op zoek te gaan naar wie ik ben en wat ik nodig heb.
Op een dag gaf Ilse aan dat ik me eens moest verdiepen in het boek van Kathleen Venderickx en Tessa Kieboom ‘Meer dan intelligent’. Check! Dat is alweer een duidelijke actie. Geen allesomvattend plan, maar dat kon ik misschien nog niet aan.
Ik begon wat argwanend aan het boek. Hoogdbegaafd? Dat zijn toch mensen zoals Einstein? Mensen met een hoog IQ. Dat ben ik niet. Ik was degene die altijd net genoeg studeerde om ergens in de middenmoot van de klas te landen. Net genoeg om niet op je donder te krijgen. Niet teveel punten om als strever te worden beschouwd. Ik was ook degene die van het toenmalige PMS geen Latijn mocht studeren want ik had, buiten een fenomenaal geheugen, te wisselende punten en mijn intelligentietesten waren niet om over naar huis te schrijven. Ik was degene die geen rechten mocht gaan studeren want buiten het resultaat van mijn persoonlijkheidstest wees niks in de richting van rechten. Ik zou de hoeveelheid leerstof niet aankunnen. En als er nu iets is waarmee je mij naar de Latijnse of Rechten duwt dan is het met een advies dat ik het zeker niet zal kunnen. And yes, I di dit!
Het boek was een ware eye opener! Dit was ik. Kritisch, een groot rechtvaardigheidsgevoel, snel denken, altijd op zoek gaan naar het waarom, de zaken altijd anders en beter willen doen, soms overkomen als een bedreiging voor anderen (je zou eens moeten weten wat me ooit al verweten is), een groot inlevingsvermogen, …. En vooral: je hebt een redelijk hoge intelligentie, maar je hoeft geen Einstein te zijn. Zou het dus toch kunnen?
Voor het eerst in maanden was ik blij, echt blij. Het verhaal klopte stilaan. Nu begreep ik waarom ik me 38 jaar anders had gevoeld. Waarom ik nooit echt paste in het plaatje. Plots besefte ik dat ik me altijd erg aanpaste aan mijn omgeving. Dat ik altijd probeer te doen wat anderen verwachten of je zelfs opleggen. Het is veel meer dan je empathisch of diplomatisch opstellen. En dat is nefast want zo verlies je geleidelijk jezelf. Zo creëer je een kunstmatig alter ego, iemand die aan het roer staat van je lichaam, maar die je niet bent.
En dat is wat ik niet meer wil doen. Ik blijf mijn empathische en diplomatische zelve. Ik probeer op een verbindende manier in gesprek te gaan met anderen. Maar ik cijfer mezelf niet meer helemaal weg. Als ik wil zingen op mijn fiets omdat ik daar vrolijk van word, dan doe ik dat. Als ik wil dansen in de living op ‘J’aime la via’ van Sandra Kim dan doe ik dat. Als ik mijn strijk uitbesteed aan het lokaal dienstenchequekantoor omdat ik een leukere activiteit wil doen, dan doe ik dat. Als ik een jobaanbod krijgt dan flatteert me dat, maar als ik het niet zie zitten dan doe ik het niet. En als ik een leuke opportuniteit zie dan trek ik mijn stoute schoenen aan en vraag ik wat de mogelijkheden zijn. Gewoon omdat ik ben wie ik ben: enthousiast, kritisch, empathisch, een tikkeltje koppig, maar vooral mezelf. Probeer het ook maar eens. Je zal versteld staan wat je allemaal in je schoot geworpen krijgt.