Maandag 9 januari. De eerste schooldag na de kerstvakantie. Zoals elke avond gaat onze dochter van 10 jaar mooi slapen op het voor haar onderhandelde uur. Toegegeven, dat ligt ook aan mij. Ik spreek altijd een uur af en toch slaagt ze er dan in om er nog een paar minuten tot een half uur bij te doen. Omdat ze nog aan het schilderen is, omdat ze nog naar ‘De Verhulstjes’ wil kijken. Omdat ze een andere reden verzint die er niet toe doet.
Lees verder “Als een schaap en een beer kunnen praten”Fuck it goede voornemens
31 december. Klassiek een dag om te mijmeren over wat geweest is en vooruit te blikken naar wat komen gaat. Jammer eigenlijk want wat geweest is, is weg en wat komt, weet je nooit op voorhand. Het is eigenlijk alleen het nu dat er echt toe doet.
Lees verder “Fuck it goede voornemens”Een pleidooi voor empathisch ambtenaarschap
Het was weer zo’n weekend. Eentje met vele to do’s die ik wilde wegwerken. Want ik werd er ambetant van dat er zoveel op mijn lijstje bleef staan. En dat is voor niemand goed, niet voor mezelf, niet voor mijn omgeving.
2 af te vinken zaken op mijn lijstje waren voor mijn papa: beroep aantekenen tegen een beslissing van de mutualiteit wegens het stopzetten van de premie voor zwaar zorgbehoevend persoon (de regelgeving is weer eens gewijzigd) en een stookoliepremie aanvragen.
Lees verder “Een pleidooi voor empathisch ambtenaarschap”Verlof des ouderschap
Woensdag 7 september 2022. Sinds die dag werk ik opnieuw 4/5de. Ik heb er lang over getwijfeld, alle risico’s op een rijtje gezet: evenveel werken voor minder loon. Of harder werken om alles rond te krijgen. 2 halve dagen per week niet weten wat er leeft op het werk. Wat als er dringende zaken binnen komen en ik zit niet aan mijn laptop? Allemaal stemmetjes in mijn eigen hoofd.
Lees verder “Verlof des ouderschap”Dikkerdje Dik!
Vandaag las ik een artikel in De Standaard (DS ‘Als het maar geen vetzakje wordt’) over kinderen die een wat molligere lichaamsbouw hebben. Hoewel er geen grote eye openers in het artikel staan, was ik er toch door aangetrokken.
Mijn jongste dochter is namelijk ook een beetje struiser gebouwd. Ze is een paar jaar geleden helemaal doorgelicht door een kinderendocrinologe, een geweldige dame overigens. Niks mis op hormonaal of ander vlak. Ze heeft net die genen die maken dat ze meer en vaker worstelt met haar gewicht. Pech dus.
Hoewel Louise medisch gezien dus helemaal ok is, is het als ouder toch altijd een beetje een tweestrijd. Je wil als ouder het beste voor je kind. Je wil dat ze er gezonde eetgewoonten op na houden en dat ze geen onnodige lichamelijke kwaaltjes ondervinden. En toch wil je je kind laten zijn zoals het is. Je wil je kind laten floreren en gelukkig zien rondlopen, ook al is dat met een kilootje extra.
Ja, ik weet dat snoepen ongezond is. Ja, ik weet dat bewegen een goeie zaak is voor haar. Nee, het lukt ons niet altijd om alle regels strikt toe te passen.
Een beetje struiser zijn, past niet bij het ideaalbeeld dat we dagelijks zien verschijnen op sociale media. Mensen vragen ook dikwijls of er ‘iets aan haar mankeert’. Nee, mijn dochter mankeert niks. Ze is wie ze is, met een kilootje extra. Helaas. En ja, ook ik zeg soms dat ze die extra boterham moet laten liggen. Of dat ze beter een stuk fruit eet dan een koek. Of nog, dat ze na 20u beter niks meer eet. Of dat ze beter met haar step rondrijdt in plaats van een boek te lezen in de zetel.
Ik wil mijn dochter vooral laten zijn wie ze is. Dat er een ‘extra pak’ aan is, neem ik er graag bij. Ik wil haar vooral zien stralen. Ik wil dat ze kan zijn wie ze wil zijn en dat ze haar dromen mag waar maken.
Dus als jij een kind hebt met een extra kilootje of een collega die van buiten niet per se het ideaalbeeld benadert, probeer dan even te kijken naar de binnenkant. Ga samen eens wandelen en praat met elkaar over je dromen. Goed voor de gezondheid, goed voor de onderlinge band.