Vandaag viel het me op dat ik al even geen blog meer geschreven heb. Vreemd eigenlijk want het eerste half jaar van 2021 schreef ik elke 2 weken een verhaal (ach ja, weer zo’n zot plan). Bovendien was 2021 een jaar waar heel wat opportuniteiten op mijn pad zijn gekomen dus ik heb eigenlijk elke dag wel iets te vertellen.
Afgelopen week was ik gezegend met een dikke, vette verkoudheid. De zoveelste sinusitis die mijn neusholten behoorlijk deed dichtslibben. Mijn beste vrienden waren voor enkele dagen Ibuprofen en Sinutab. De vrees dat ik door dat kleine C-virusje gevat zou zijn zat er even in. De zelftest bracht het verlossende nieuws: negatief! Eigenlijk best vreemd hoe eens mens blij kan zijn met ‘negatief’ nieuws.
Want de laatste tijd vliegt er wel wat negativiteit door de lucht: wel of niet vaccineren, coronapas of niet, versoepelen of verstrengen, mondmasker of niet, … Allemaal zaken om over na te denken, niet te lang, wel genoeg om min of meer doordachte keuzes te maken. Een pandemie als deze hebben weinigen van ons al meegemaakt. En toch willen we allemaal dat er beslissingen genomen worden volgens vaste regels en procedures. Dat iedereen gelijk behandeld wordt. Dat we onze vrijheid op geen enkele manier laten inperken. Dat we weten wat er morgen, overmorgen en alle dagen daarna met zekerheid zal gebeuren. Onmogelijk in mijn ogen. We jutten elkaar op. We jagen elkaar de stuipen op het lijf. We willen allemaal ons gelijk halen. Ik probeer me niet te druk meer te maken om die scherpe overtuigingen die me rond de oren vliegen.
Vorige week kon het me zelfs even allemaal worst wezen. Voor het eerst in meer dan 2 jaar kon ik mijn 4 jaar jongere broer nog eens in het echt knuffelen. Gewoon nog eens face 2 face spreken in plaats van via FaceTime. Niets was heerlijker dan dat. Bijbabbelen over de gewoonste dingen des levens. Nog eens lachen om de vele herinneringen uit onze kinderjaren. Het was alsof er nooit een oceaan tussen ons heeft gezeten. En dat deed fameus deugd. Over je batterijen opladen gesproken.
De afgelopen jaren en maanden heb ik geleerd om meer te genieten van de kleine dingen in het leven. Kleine dingen die het leven groots en de moeite waard maken om te beleven. Het is zo’n groot verschil. Ik heb altijd heel oplossingsgericht in het leven gestaan. Mijn groeidenken is de afgelopen maanden echt naar ongekende hoogtes gestegen. Ik kan dingen over mij heen laten glijden alsof ik een pinguïn ben.
En soms leidt dat tot fantastische momenten. Maandag scheen de zon prachtig aan een staalblauwe hemel. Ik had wel wat werk voor de boeg. Een strakke planning zou maken dat ik toch wat momentjes voor mezelf zou kunnen nemen en genieten van dit mooie weer. En zo geschiedde. Om 12u trok ik samen met manlief de wijde wereld in. Een half uur wandelen met onze lieve, schattige hond. Helemaal opgeladen. Om 15u nog een keertje. Een grotere toer deze keer en op weg naar huis mijn dochter van school oppikken. Daarna nog een beetje werken, koken, samen eten en de dag gezellig afronden.
Het leven kan simpel zijn als je het wil zien en af en toe de tijd neemt in het moment te leven. Geniet van wat op je pad komt, welk pad je ook bewandelt.
Benieuwd naar wat nog op mijn pad gepasseerd is? Neem de komende weken dan zeker nog eens een kijkje op deze pagina. Ik beloof je van terug wat vaker te schrijven.