Vorige week was ik een avond alleen thuis met de kids. We keken samen naar The Masked Singer. Het was een rustige en gezellig avond.
Toen we allemaal in ons bed lagen, hoorde ik één van de meisjes een geweldige gil slaan. Wat was dat? Hoorde ik het goed of had ik het me maar ingebeeld? Op mijn kousen slofte ik naar beneden (onze meisjes slapen op de benedenverdieping van ons huis). Mijn oudste dochter (13 jaar) zat bang in haar bed. Bij het openslaan van haar dekbed had ze een spin gezien. Aan haar lichaamshouding te zien, moest het een gigantisch beest geweest zijn, met een reuzegroot lijf, 8 harige poten en wellicht ook nog 2 scherpe giftige tanden. Toen ze me wees waar het diertje zat, moest ik bijna een vergrootglas nemen, zo klein was het ding. Goed, ik ben ook geen fan van de spinachtigen, maar dit kon ik nog wel aan. Ik heb vakkundig het diertje verwijderd en daarna mijn volle aandacht geschonken aan mijn dochter die nog even moest bekomen van deze beestige aanval. Ik heb het samen met haar even laten zijn. Gewoon tijd gemaakt voor wat zij op dat ene moment voelde en hoe zij zich voelde tegenover die 8-potige die onverwacht een bezoekje gebracht had.
Alsof het kind nog niet genoeg afgezien had, kwam 2 dagen later het nieuws dat onze zoon, 14 jaar, een positieve zelftest had afgelegd. Kak. Het was een beetje te verwachten met de rondscherende Omikron-variant. Als het je dan overkomt, is het toch weer even schakelen:
- Actuele regels rond quarantaine en isolatie checken – een huzarenstuk voor regels die net dezelfde dag gewijzigd waren
- PCR-test regelen
- Iedereen verwittigen met wie we contact hadden
- School en verenigingen verwittigen van afwezigheid
Conclusie was dat zoonlief in isolatie moest en de jongste dochter van 9 jaar in quarantaine (wegens beperkt gevaccineerd en -12 jaar). Maandag en dinsdag waren hels: een zoon omschakelen op afstandsonderwijs, een dochter laten overschakelen naar thuisonderwijs. Ik was die eerste 2 dagen pompaf. En ondertussen was ons Marie van 13 jaar ook nog in huis. Zij mocht wel naar school, maar begreep er niks van. Een hele week heeft ze gezucht, was ze elke avond moe, zeker toen haar zus donderdag ook positief testte. ‘Kak, das kak’ stuurde Marie via What’s app. Inderdaad, Mie, ’t was kak deze week.
Vrijdag ging het licht even uit bij ons Marie. Het was teveel geweest, teveel prikkels, teveel verandering, teveel gedoe. Ze kwam me vragen of ze ‘eigenlijk wel tegen veranderingen kon want ze voelde zich zo raar in deze hele toestand‘. Uiteraard, popje. Jij kan zeker tegen verandering. Jouw emmertje is gewoon vol of zelfs overgelopen. Je hebt nu nood aan mentale rust. Kruip die laatste schooldag van de week maar in je bed. Doe even niks. Gewoon even alles laten zijn wat gebeurt of gebeurd is. Even terug je batterijtjes opladen. Het komt wel goed‘. En zo kroop ze onder haar warme donsdeken. Alleen, in het donker en met haar knuffels (en zonder spinnetje ;-))
Het was een pittige week. Ik klaag niet want ik kan thuiswerken en kan er zijn voor mijn kinderen. Mijn kinderen doen kei hard hun best en trekken zich uit de slag. Mijn werkgever is flexibel, collega’s begripvol. En toch was het kak want ook mijn emmertje zat bij momenten vol. Ook ik heb het af en toe laten gebeuren. Omdat het kan, omdat het gewoon werkt. Omdat ik ben wie ik ben. Omdat mijn kids ook mogen zijn wie ze zijn.