Maandag 9 januari. De eerste schooldag na de kerstvakantie. Zoals elke avond gaat onze dochter van 10 jaar mooi slapen op het voor haar onderhandelde uur. Toegegeven, dat ligt ook aan mij. Ik spreek altijd een uur af en toch slaagt ze er dan in om er nog een paar minuten tot een half uur bij te doen. Omdat ze nog aan het schilderen is, omdat ze nog naar ‘De Verhulstjes’ wil kijken. Omdat ze een andere reden verzint die er niet toe doet.
Als ons Louise dan – eindelijk – in haar bed kruipt dan moet ze steevast haar knuffels op de juiste plaats en volgorde zetten, van klein naar groot. Gewoon omdat ze dat graag heeft en omdat ze vindt dat het er mooi uitziet.
Soms doorbreekt ze de routine. Dan neemt ze haar 2 knuffels, de beer en het schaap, in haar handen en vraagt ze me een soort van poppenkast te spelen. Dat gebeurde ook vandaag. Ik nam Bertie en Sjapie, want zo heten die 2 knuffels, vast, verstopte mijn hoofd achter hen en begon een conversatie. Bertie en Sjapie praten altijd tegen elkaar, de ene spreekt nogal traag (zoals Philippe Geubels), de ander slist een beetje. Ze hebben dus elk hun eigenheid, net zoals kleine en grote mensen dat hebben.
Bertie en Sjapie praten ook altijd even met Louise. Ze zijn nieuwsgierig hoe haar dag verlopen is, hoe ze in haar vel zit, wat ze de vorige dagen beleefd heeft en wat ze de komende dagen nog wil doen. De kleine dingen uit haar nog o zo jonge leven komen allemaal aan bod.
Ook vandaag voerde ik, bij monde van Bertie en Sjapie weer een hele dialoog met haar. Heerlijk was het. Plots kwam ze even in de realiteit en zei Louise: ‘Toch raar hè mama, nu zit ik gewoon te praten tegen een beer en een schaap. En toch vind ik het nog grappig en leuk ook.’
Hoe heerlijk is het te zien dat kinderen zo opgaan in hun fantasie. Dat ze hun avonturen van alledag zonder twijfelen vertellen. Dat ze kunnen genieten van wat ze meemaken.
Hoe mooi is het om als volwassene van dit spel deel te kunnen uitmaken. Gewoon omdat ik er mee in opga. Gewoon omdat ik nieuwsgierig ben naar wat er in het hoofd van ons 10-jarig meisje omgaat.
Laat ons in het grote mensenleven ook wat meer naar elkaar luisteren en met elkaar in gesprek gaan, met of zonder poppenkastpoppen. Het is zo’n verrijking.
Heel herkenbaar Annelies. Dat kampioenschap tijdrekken, maar ook de knuffels zetten ( ’s morgens soms ook, en dan worden er boekjes en speelgoed en zo bijgelegd zodat ze zich overdag kunnen bezighouden). Ik mag niets slecht zeggen over die knuffels, ook niet over het waterhoofd van de watermeloen of de lelijke donder van een rat… Alle knuffels zijn haar schatjes, zonder onderscheid. Ze mogen om beurten in haar armen slapen, niet altijd dezelfden want dat is niet eerlijk …
Voorlezen, liedjes zingen, toneel of rollenspelletjes spelen: elke dag wat anders… Vroeg mij gisteren af of dat ook bij andere gezinnen met 10 jarige meisjes/ kinderen zo is. Bedankt om dit te bevestigen en je verhaal te delen ❤