Grijp je kans!

In mijn vorige blog heb ik het verteld. Hoewel ik heel druk in de weer was met mijn vader, grootmoeder en kinderen, was ik vooral ook nog een vrouw van 32 jaar, in de fleur van haar leven (nu ja, op die slapeloze nachten na 😉) met een geweldig fijne job bij de Vlaamse overheid.

Ik werk in 2013 bij het toenmalige departement Leefmilieu, Natuur en Energie (intussen na een fusie het departement Omgeving). Ik ben er gestart als teamverantwoordelijke personeelsadministratie, de zgn. harde HR. Elke maand met een team van 8 à 12 mensen zorgen dat je de lonen van een kleine 2000 mensen correct en tijdig uitbetaald krijgt. We zijn een deel van het geheel.

Die harde kant van de payroll heeft ook een zachte kant, de meest uitdagende, degene waar je het voor doet. Het is vooral die andere kant die energie geeft: mensen van verschillende pluimage, met heel diverse achtergronden, met een veelheid aan problemen, zorgen of wensen helpen met wat hen bezig houdt. Elke dag zorg ik met mijn team en collega’s dat we de klanten van onze personeelsdienst zo goed mogelijk verder helpen en zoeken naar de vraag achter de vraag. Aha, daar is dat zorgzame weer.

Ik was wat uitgekeken op mijn job en tegelijkertijd ook moe. Ik had geen zin in een burn-out en ook geen bore-out. Ik wilde weg. Geen evidentie als je in een bevorderingsgraad werkt want dan zijn de mobiliteitskansen niet zo geweldig. Al wil ik dat nuanceren. Verticaal zijn er veel mogelijkheden. Horizontaal ligt dat wat anders, zeker als je al wat hoger in de hiërarchie staat. En dus trok ik mijn stoute schoenen aan. Als ik overeind wou blijven, moest ik er even uit. Niet ziek thuis zitten want dat ligt niet in mijn natuur. Ik trok mijn stoute schoenen aan. Ik wou wel eens bij een horizontaal departement werken. Eentje dat haar dienstverlening richt op de ganse Vlaamse overheid. Waar de grenzen van entiteiten heel erg overstegen worden. Ik wilde bij het departement Bestuurszaken aan de slag. Ik wilde geen leiding geven. Dat had ik (even?) gehad. Ik wilde rust en een rustigere job in die zin dat ik niet nog eens extra voor andere mensen rondom mij moest zorgen zoals een teamverantwoordelijke dat doet.

En toen deed zich een opportuniteit voor. Een collega van het departement Bestuurszaken wilde wel eens proeven van een leidinggevende functie. Ideaal! Zij mijn job, ik de hare. En zo geschiedde. Er werd een overeenkomst gesloten voor ‘tijdelijke terbeschikkingstelling aan een entiteiten van de Vlaamse overheid (zo heet dat dan in het ambtenarees). Ik was blij. Een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, een nieuwe leidinggevende en vooral nieuwe uitdagingen. Ik ging terug werken als juridisch adviseur. Adviezen schrijven rond personeelsregelgeving, nieuwe regelgeving uitwerken (niet mijn dada overigens – veel te veel details), nieuw HR-beleid uitstippelen. Mijn wereld vergrootte enorm. Plots werden alle entiteiten van de Vlaamse overheid en hun personeelsleden mijn speelveld. Wauw!

Tot op vandaag ben ik iedereen die mij deze kans gaf en die het lot een beetje hielp, heel erg dankbaar. Het is niet mijn eindpunt geworden, integendeel. Na 6 maanden keerde ik halftijds terug naar mijn oude job. Het was niet meer hetzelfde. Ik voelde dat ik veranderd was. Ik bleef halftijds bij mijn tijdelijke functie om mee te werken aan de overdracht van personeelsleden wiens taken door de zogenaamde 6de staatshervorming aan Vlaanderen overgedragen waren. Saai? Ja, bij momenten. Maar als ik die mensgerichte kant kon inzetten, was het uitermate boeiend. Daar kwam ik voor het eerst in contact met verandermanagement en hoe verschillend mensen met veranderingen omgaan. Ik was de expert, maar even vaak de adviseur, de psycholoog, de troostende schouder. Hoewel het niet mijn taak was om die mensen te begeleiden, was het wel datgene dat me het meest boeide en waar ik het meest energie haalde.

***

Er zijn momenten geweest waarop ik de situatie waarin ik verzeild geraakt was, vervloekt heb. Oh ja, absoluut. Hoe beheerst ik soms kan reageren, ik heb momenten gehad dat ik het allemaal niet meer wou doen. Ik heb momenten gehad dat ik uitvloog tegen mensen waar ik dat helemaal niet wou. Dat ik mijn biezen wou pakken naar ‘ik-weet-niet-waar’ om weg te zijn van alles en iedereen. Mijn 3 kinderen hebben zeker momenten met hun mama moeten missen. Ik heb zaken niet kunnen doen omdat ik voor hetere vuren stond.

Is dat erg? Ik weet het niet. De ene keer ging alles vlot, de andere keer liep mijn emmer over. Ik kon het niet vatten. Ik ben iemand die alles altijd onder controle heeft en die altijd een oplossing heeft. En soms zat ik daar in een klein hoekje te wenen, als een klein kind. Niemand die het zag, niemand die het wist. Ik heb heel vaak aan mezelf getwijfeld als mama, echtgenote, vriendin, maar ook als leidinggevende. Ik heb dingen gevraagd van mensen waarvan ik achteraf denk dat het hallucinant is. Mijn lat ligt ongelooflijk hoog voor mezelf, mijn verwachtingen naar anderen toe ook. Dat kan al eens botsen. Ik leef aan een hoog tempo (nog altijd). En anderen kunnen niet altijd volgen. Ik heb er heel vaak over nagedacht. Tot ik er bijna zot van werd.

Nu, zoveel jaren later, kan ik er met veel meer relativeringsvermogen op terugkijken. Ik was niet altijd de gemakkelijkste. Ik besef dat ik veel kansen gehad heb. Ik kon mezelf ontwikkelen als leidinggevende, ik mocht meewerken in diverse HR-projecten, ik kon mee het HR-beleid uittekenen, ik heb mensen omgevormd van themaspecialisten in A-Z dossierbehandelaars. Ik heb veel mogen en kunnen doen.

Ik heb vooral uit deze ervaring geleerd dat je de kansen die je krijgt, moet grijpen of minstens moet nadenken of je ze wil grijpen. Je bent altijd en overal verantwoordelijk voor wat je doet of niet doet. Je moet die verantwoordelijkheid durven nemen. Durf stappen te zetten. Ga zelf op zoek naar opportuniteiten. Ze zitten soms in een klein hoekje. Probeer altijd. Soms zal je slagen, soms niet. Ook de momenten dat het niet lukt of het niet van de eerste keer loopt zoals je wil, zijn leerrijk. Ze geven je inzichten en inspiratie om het anders te doen. En zo beland je soms toch waar je wil geraken of is het misschien zelfs nog beter dan je had durven dromen. Leef je leven en leef vooral je eigen leven.

Eén antwoord op “Grijp je kans!”

  1. Pas op liefje ‘ ziek thuis zitten, ligt niet in mijn natuur.’… Dat ligt in niemand z’n natuur maar tis vaak zoals drijfzand.: Hoe meer je spartelt, hoe dieper je zakt. En als je dan niet het draagvlak hebt of de opportuniteiten ziet en grijpt, ga je kopje onder. Ge weet als geen ander dat niemand graag het kneusje is dat eronderdoor zit.

Laat een antwoord achter aan Ikke ❤️ Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *