Van crisismanagement naar timemanagement

Mijn vader is intussen verhuisd naar een gewone kamer. Weg van de intensieve zorgen. Het grootste gevaar is geweken. Ik heb intussen een gigantische lijst aangelegd van acties: sommigen zijn afgehandeld, anderen zijn in behandeling, nog anderen staan open en heb ik nog niet vastgepakt. Ik heb overzicht. Ik heb stilaan alles onder controle.

De projectleider avant la lettre is aan de slag, niet dankzij een certificaat, wel dankzij die gezonde dosis boerenverstand en het talent om te plannen. Ik kom langs moederskant uit een familie van ondernemers. Het zit ingebakken dat er maar één weg is en die is altijd rechtdoor. Niet teveel stilstaan, niet teveel omkijken. Doen.

Ik heb nog wel wat katjes te geselen. Aan de ene kant de gewone routine en aan de andere kant dit project waar af en toe wel wat issues opduiken. En ja, ondertussen ook nog fulltime aan het werk.

Nog eens telefoon. Mijn vader mag naar het psychiatrisch ziekenhuis in Duffel verhuizen waar hij verder kan herstellen. Miljaar. Niet nu. De vrederechter zou later deze week langs komen om te oordelen over de voorlopige bewindvoering. Als mijn vader nu naar Duffel verhuist dan moet het dossier aan een ander kanton overgemaakt worden en begin ik op dit punt terug van 0. Het voelt een beetje als dat ene kaartje in Monopoly: ‘Ga niet langs start, je ontvangt geen €200’. Na een kort gesprek met de psychiater kan mijn vader nog een paar dagen blijven. Het lijkt erop dat ik er overal in slaag tijd te kopen.

Of toch niet helemaal. Ons bomma kan niet langer in het ziekenhuis in Mortsel blijven. Allez vooruit. Ik ‘mag’ kiezen waar ze naartoe gaat. Hier mag ze niet blijven, thuis kan ze niet alleen blijven, het moet dan maar. Er is plaats in een rusthuis in Antwerpen, vlakbij de voetgangerstunnel. Wat moet ik doen? Wat is de kostprijs? Wanneer kan ze daar naartoe? Hoe gaat dat in zijn werk in zo’n rusthuis? Ik ben 31 jaar. Ik wil dit niet beslissen. Ik kan dit niet beslissen. Ik weet hier niks van.

Maar er is geen keuze. Terug mijn boerenverstand bovenhalen. Ziekenvervoer zal haar overbrengen. Mijn grootmoeder met een ziekenwagen van het ziekenhuis naar het rusthuis laten overbrengen. Hardvochtig mens dat ik ben. Ik voel me voor het eerst schuldig. De emotionaliteit overheerst heel even. Ik heb het gevoel dat ik in alle actie de mens-kant van dit verhaal geen plaats kan geven. Dat schuldgevoel zal nog lang blijven knagen en af en toe de kop opsteken. Maar goed, ik moet er nu voor zorgen dat ze zich daar wat thuis zal voelen en dat ze de nodige kleren en persoonlijke verzorgingsmiddelen heeft. Dat het een beetje gezellig is in haar nieuwe thuis. We splitsen onze wegen dan maar en ik zorg ervoor dat we samen in Antwerpen aankomen. Het valt dus nog een beetje in de plooi. De weerbots zal ik nog wel krijgen, dat is een feit. Het is alleen de vraag wanneer.

***

Die eerste dagen en weken lagen er gigantisch veel to do’s op mijn bord. Ik moest oneindig veel bordjes in de lucht houden. Ik had een huishouden met 3 kleine kinderen en een echtgenoot, vrienden die ik graag nog wou zien, ik ging full-time werken en wilde ook nog mijn andere sociale engagementen nakomen. Goed zot, hoor ik je misschien denken. Ja, af en toe een beetje.

Naast overzicht houden (zie de vorige blog) moest ik keuzes maken, prioriteiten stellen. De Eisenhower-matrix heeft me in die tijd wel geholpen. Al wist ik toen nog niet dat die matrix zo heette.

Dwight D. Eisenhower, oud-president van de Verenigde Staten, zei ooit: ‘Ik heb twee problemen, belangrijke problemen en urgente problemen. De urgente zijn nooit belangrijk, en de belangrijke zijn nooit urgent.’ De Eisenhower-matrix onderscheidt overzichtelijk deze twee problemen en maakt duidelijk wat je te doen staat.

Het is een eenvoudig model. Je maakt een onderscheid tussen wat

  • Belangrijk en onbelangrijk is
  • Dringend en niet dringend is

Als je een grote takenlijst hebt dan is de Eisenhower matrix een handig instrument om je te helpen de juiste prioriteiten te leggen:

  • Wat dringend en belangrijk is, neem je op
  • Wat dringend maar niet belangrijk is, kan je delegeren
  • Wat niet dringend, maar wel belangrijk is, kan je plannen op een later moment
  • Wat niet dringend en niet belangrijk is, laat je gaan.

In tijden dat ik veel bordjes in de lucht moet houden, helpt deze matrix om de juiste dingen op het juiste moment te doen of te laten doen. Ik ben fan van de Eisenhower-matrix, maar ik pas hem niet altijd consequent toe. Er zijn dus zoals altijd kleine kanttekeningen. Delegeren was in 2013 geen evidentie. Mijn ouders waren gescheiden, mijn broer had een drukke job en bovenal vond ik het zelf niet gemakkelijk om bij anderen aan te kloppen. IK moest het zelf redden want dit was MIJN probleem. Een dwaze gedachte natuurlijk, maar toen was het voor mij de enige en juiste ingesteldheid (die genen, weet je wel 😉). En niet dat ik geen hulp aangeboden kreeg, integendeel. Verschillende mensen stonden klaar een helpende hand te bieden, maar ik gaf er telkens een draai aan dat het niet nodig was.

Hoewel ik van nature heel planmatig en gestructureerd te werk ga, heb ik vaak ook behoefte aan spontaneïteit, intuïtie en emotie. Gewoon alles even laten zijn zoals het is, zonder veel franjes, zonder veel nadenken. Gewoon eens tijd kunnen maken voor een lach én een traan. Want ja, in alle eerlijkheid, ik heb ook regelmatig tranen gelaten. Stoom aflaten en tegelijkertijd me afvragen hoe lang ik deze rollercoaster zou kunnen volhouden. Het was telkens de spreekwoordelijke emmer die overliep. Ik ging er telkens vlot over. Dat zou zeker niet blijven duren.

Het is meteen ook een eerste keer een bruggetje richting kwetsbaarheid en durven tonen dat het niet gaat. Ik heb met mijn vader van heel dichtbij meegemaakt hoeveel taboe er nog bestaat rond psychische problemen. Hoe ik zelf geen of weinig hulp durfde inroepen als ik het even niet meer wist. Ja, ik heb bij momenten zwarte sneeuw gezien, moeilijke momenten gekend. Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat een coach of een psycholoog opzoeken geen teken van zwakte is. Ik ben uiteindelijk bij een aantal coaches te rade gegaan en dat heeft me zeker geholpen. Ik heb ook in de afgelopen 8 jaar regelmatig de tijd genomen om te reflecteren over mezelf. Niet altijd evident. Maar wel heel leerrijk en iedereen aan te raden. Neem tijd om na te denken wat je wil en wie jij bent. Het is zo belangrijk.

3 antwoorden op “Van crisismanagement naar timemanagement”

Laat een antwoord achter aan Geertrui Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *